Funt brytyjski nie nadąża ze wzrostem nawet wobec osłabiającego się dolara i danych o nieoczekiwanym wzroście brytyjskiej gospodarki w maju
Tym samym wielkość brytyjskiej produkcji zdołała w maju zwiększyć się o 0,5%, czego nie spodziewali się analitycy. Głównym tego powodem, według Krajowego Urzędu Statystycznego, była służba zdrowia, czyli rosnąca liczba wizyt u lekarzy ogólnych.
Jednak ze względu na dość wysoką inflację wskaźniki usług konsumpcyjnych w maju nadal spadły o 0,1%. Przypomnijmy, że usługi konsumenckie wzrosły w kwietniu o 2,2%.
W obliczu pozytywnych wieści funt zdołał wzrosnąć wobec dolara tylko o 0,3%, do poziomu 1,1937, ale nie zdołał utrzymać swojej pozycji w zielonej strefie. Brytyjska waluta była już notowana w czerwonej strefie na poziomie 1,1859.
Najwyraźniej stabilnie rozwinięta gospodarka Wielkiej Brytanii nie jest już taka w oczach inwestorów, a funt jest walutą niespokojnego rynku wschodzącego.
W ostatnich tygodniach funt zdołał spaść do nowego dwuletniego minimum, czemu sprzyjał szybki wzrost dolara amerykańskiego oraz obawy inwestorów o niepewność polityczną w Wielkiej Brytanii po rezygnacji premiera Borisa Johnsona. Spośród pięciu walut stanowiących podstawę aktywów rezerwowych Międzynarodowego Funduszu Walutowego (specjalne prawa ciągnienia) tylko jen japoński był na słabszej pozycji niż funt.
Warto zauważyć, że funt jest wskaźnikiem problemów gospodarczych Wielkiej Brytanii. W ciągu ostatnich stu lat kryzysy funtowe czterokrotnie stały się odzwierciedleniem problemów brytyjskiej gospodarki. Tym samym kryzys w 1931 r. rozpoczął się przy silnym bezrobociu na poziomie 21%. Ta wysoka stopa bezrobocia wskazywała zarówno na niską produktywność w Wielkiej Brytanii, jak i globalną depresję. Przy szalejącym bezrobociu Bank Anglii nie mógł podnieść stóp procentowych, aby wesprzeć swoją walutę krajową, ponieważ chroniczne deficyty budżetowe i doniesienia o buncie we flocie Atlantyckiej wywołały poważny kryzys zaufania. Spekulanci walutowi, będąc tego wszystkiego świadomi, zaatakowali funta, zrywając w ten sposób powiązanie z systemem waluty złotej.
Powolny wzrost wydajności to od dawna problem w Wielkiej Brytanii, który pogarszał się od 2008 r., ale stał się szczególnie zauważalny od 2016 r. Było to spowodowane niestabilnymi stosunkami pracy i wyraźnie przestarzałą infrastrukturą, a także słabymi inwestycjami w produkcję i niedoborem wykwalifikowanej siły roboczej. Dziś doszły do tego trudności po wyjściu kraju z UE.
W celu utrzymania popytu na produkty lokalne ważne jest, aby Wielka Brytania ustalała bardziej konkurencyjne ceny towarów. W tym celu konieczne jest obniżenie inflacji (musi być znacznie niższa niż za granicą) lub zapewnienie słabego kursu walutowego. Widzimy jednak, że inflacja w kraju nie spada, co nie jest zaskakujące w świetle niewiarygodnie wysokich cen energii. Według danych brytyjskiego banku centralnego wzrost cen w październiku wyniesie 11%.
Co więcej, związki zawodowe żądają od rządu wyższych płac po dziesięciu latach cięć budżetowych. W rzeczywistości wszystkie te niuanse wiszą nad funtem i uniemożliwiają mu przywrócenie utraconej pozycji jako dumnej i prestiżowej waluty. Nie ma prawie żadnych wątpliwości, że funt będzie dalej spadał.
Bank Anglii może jednak podnieść stopy procentowe szybciej niż spodziewają się tego analitycy, tym samym ograniczając inflację i wspierając walutę krajową. W takim przypadku kraj nie będzie w stanie uniknąć recesji.
