Prezydent USA, Donald Trump, z dumą ogłosił, że Japonia i Korea Południowa przekażą znaczne środki – 550 mld USD z Tokio i 350 mld USD z Seulu – na amerykańskie projekty. Łącznie niemal bilion dolarów, określany jako płatności „za niższe cła i przyjaźń”.
Mit o tym, że wspomniane kraje dobrowolnie zgodziły się na przekazanie tak dużych środków, szybko traci wiarygodność przy bliższej analizie. Negocjacje z Seulem utknęły w martwym punkcie, a Korea Południowa oficjalnie oświadczyła, że bez gwarancji i umów o swapach walutowych podjęcie takiego ryzyka mogłoby wywołać kryzys finansowy.
W Tokio wyraźnie widać entuzjazm wobec niższych ceł i zwiększonego eksportu, jednak nazywanie wszystkich inwestycji „zaliczkami” jest zdecydowanie zbyt optymistyczne. Środki zostaną przekazane w transzach pod ścisłym nadzorem Stanów Zjednoczonych. To właśnie USA będą decydować o konkretnych projektach, a od japońskich władz oczekuje się podporządkowania tym decyzjom.
Z kolei strona południowokoreańska naciska nie na bezpośrednie inwestycje, lecz na udzielenie pożyczek i gwarancji na warunkach komercyjnych. Prezydent Korei Południowej, Lee Jae Myung, ostrzegł, że bez ochrony walutowej gospodarka kraju może nie wytrzymać obciążenia związanego z tak dużymi transzami środków.
Tym samym rzekome wielomiliardowe „zaliczki” to raczej starannie wyreżyserowane wydarzenie o cechach finansowego thrillera, w którym stawki są wyjątkowo wysokie, a rzeczywiste warunki porozumień pozostają skryte za dyplomatycznymi manewrami i pragmatyzmem.
Tymczasem Trump z satysfakcją operuje dużymi liczbami i argumentem obniżek ceł, by wzmacniać wizerunek sprawnego negocjatora, który potrafi „wydobyć” duże kwoty od sojuszników USA. Ci jednak nie kwapią się do gry na takich zasadach, oceniając ją jako zbyt kosztowną.
