Po raz pierwszy rezerwy złota Departamentu Skarbu USA przekroczyły historyczny próg 1 bln USD – to niemal 90 razy więcej niż wynika z oficjalnych danych księgowych. Skąd taka rozbieżność? Odpowiedź jest prosta: cena uncji złota przestała być skromnym poziomem 42 USD ustalonym przez Kongres w 1973 roku – dziś wynosi ona 3824 USD. To wzrost aż o 45% w ciągu zaledwie roku. Hossa na rynku złota napędzana jest przez wojny handlowe, globalne napięcia polityczne oraz niepokoje związane z kondycją finansów publicznych.
Oficjalnie rezerwy złota USA wyceniane są na jedynie 11 mld USD – to wartość wyraźnie nieaktualna, jak gdyby amerykańska rachunkowość zatrzymała się w czasach Bronxu i Elvisa. Gdyby jednak rząd zastosował ceny rynkowe, budżet federalny zyskałby prawie bilion USD – prawdziwy „złoty zastrzyk” w obliczu rosnącego długu narodowego, sięgającego blisko 2 bln USD.
Zaskakujące jest to, że ani Departament Skarbu, ani Rezerwa Federalna nie zdecydowały się na rewaluację tych aktywów. Prawdopodobnie dlatego, że większa płynność oraz wolniejsze tempo redukcji bilansu Fed mogłyby rzucić cień na kondycję amerykańskiego systemu finansowego. Miliardy dodatkowych środków gotówkowych nie są kwestią drugorzędną – to realne wstrząsy dla gospodarki.
Dla miłośników hollywoodzkich opowieści warto przypomnieć, że połowa amerykańskiego złota przechowywana jest w głęboko osadzonych bunkrach Fort Knox, gdzie zostało przewiezione w latach 30. XX wieku w ramach ochrony przed możliwymi atakami morskimi. Pozostała część podzielona jest między sejfy na Manhattanie a wojskowe magazyny.
Podczas gdy niektórzy poszukują nowych możliwości inwestycyjnych, a inni dyskutują o przyszłości walut cyfrowych, amerykańska rezerwa złota rośnie w ciszy. To przypomnienie, że w świecie finansów stabilność często wygrywa z cyfrowymi eksperymentami.
