Gospodarka Chin ponownie idzie znaną ścieżką — od nadziei do niepokoju. Nowy raport z Yardeni Research przedstawia obraz, w którym dług, deflacja i spadek liczby ludności zbiega się w jeden, trwały trend: wzrost gospodarczy spowalnia, zaufanie maleje, a fraza „stymulowanie popytu” staje się coraz mniej przekonywująca.
Chiny wciąż opierają się na eksporcie. Próby pobudzenia konsumpcji krajowej wydają się niewystarczające i mało efektywne. Analitycy wskazują, że kraj nadal „jest zależny od popytu zewnętrznego”, a nadwyżka produkcji przeradza się w oskarżenia o dumping na rynkach globalnych. To zaostrzyło napięcia z USA, ale wydaje się, że nikogo już to nie zaskakuje.
Rynek nieruchomości pozostaje słabym punktem. Ceny nowych mieszkań spadły po raz 26. z rzędu — o 2,2% w porównaniu do roku ubiegłego. Sektor, który niegdyś był symbolem chińskiego sukcesu, teraz ciągnie w dół zaufanie konsumentów oraz nastroje inwestorów.
Sprzedaż detaliczna rośnie w umiarkowanym tempie 3%, co jest najniższym wynikiem od roku. Nawet po korekcji o deflację wynosi jedynie 3,8%, co i tak pozostaje poniżej wzrostu produkcji przemysłowej. To czysty paradoks: kraj produkuje więcej, ale kupuje mniej.
Ludowy Bank Chin stara się ożywić gospodarkę za pomocą klasycznych środków — obniżania stóp procentowych i wymogów rezerwowych. Jednak impuls kredytowy słabnie: wzrost kredytów bankowych spadł do 6,6%, co stanowi niemal połowę wartości sprzed trzech lat. Całkowity dług osiągnął 38 bln USD — kwota, która prawdopodobnie sprawia, że nawet urzędnicy w Pekinie biorą głęboki oddech.
Rentowność obligacji znajduje się poniżej 2%, co wysyła jasny komunikat: zaufanie do odbicia jest nadal kruche. Rynek akcji charakteryzuje się zmiennością i stłumionym optymizmem. Główne indeksy giełdowe „dryfują”, chociaż FTSE China wzrósł o 34,7% od początku roku, co dowodzi, że nawet stagnacja może być selektywna.
Inwestorzy szukają jasnych punktów: firmy towarowe zyskały 77%, sektor opieki zdrowotnej wzrósł o 67%, a sektor dóbr konsumpcyjnych zwiększył się o niemal 50%. Te sektory radzą sobie lepiej niż cała gospodarka — i być może to jest jej główny problem.
Yardeni Research podsumowuje bez nadmiernej dyplomacji: starzejące się społeczeństwo, dług oraz słaby wzrost kredytów czynią zakład na konsumpcję krajową niemal utopią. Pekin dążył do zastąpienia modelu eksportowego popytem krajowym, ale obecnie wydaje się, że władze po prostu zastąpiły jedną zależność inną — zależnością od bodźców i nadziei.
