FX.co ★ Na emeryturze jest dobrze, ale emerytura jest zła: kraje, których mieszkańcy w starości są pozbawione pomocy społecznej

Chiny

Mężczyźni w Chinach przechodzą na emeryturę w wieku 60 lat, a kobiety w wieku 55 lub 50 lat (w zależności od warunków pracy).

Przeprowadzona na dużą skalę reforma emerytalna w kraju w 1995 r. zwiększyła udział społecznie chronionych warstw ludności z 5,4% do 60%, jednak tylko urzędnicy i mieszkańcy miast znaleźli się w tej kategorii. Mieszkańcy wsi mogą liczyć tylko na regionalne zasiłki emerytalne. 20% Chińczyków nie są uczestnikami w żadnym programie emerytalnym.

Fundusz emerytalny składa się z 2 źródeł: odliczenia pracodawców i płaca pracowników. W tym samym czasie średnia emerytura wynosi 2,5 tysiąca juanów, a minimalny próg płatności dla starszych mieszkańców wsi wynosi 127 juanów.

Indie

W Indiach tylko 12% starszych mieszkańców można oficjalnie uznać za emerytów.

Władze Indii, które od 2004 r. starają się wprowadzić nową reformę emerytalną w celu usunięcia obciążeń z budżetu państwa, odnoszą niewielkie sukcesy.

Indyjska emerytura składa się z dwóch części: podatków od działalności gospodarczej i dobrowolnych płatności pracowników. Urzędnicy państwowi, czyli najbardziej chroniona kategoria, po 60 latach mogą ubiegać się o największą emeryturę, równą 2 tysiącom rupii, czyli mniej niż 30 USD.

Reforma objęła tylko 1% pracujących Hindusów, z których ogromna większość ledwo wiąże koniec z końcem i nie wpłaca dobrowolnych datków.

Tajlandia

Do 1998 r. zabezpieczenia społeczne w Tajlandii były gwarantowane tylko przez urzędników państwowych. Później uchwalono ustawę nakładającą 3% podatek emerytalny na prywatne firmy (kolejny 1% pochodzi z budżetu państwa).

Problem pogłębiają nieoficjalne zarobki ponad połowy ludności pracującej. W starszym wieku mają oni prawo tylko do minimalnej emerytury wynoszącej 700 bahtów, czyli nieco ponad 20 USD. Te pieniądze nie wystarczą nawet na zaspokojenie podstawowych potrzeb.

Gambia

Wystarczające wsparcie społeczne w Gambii otrzymują głównie pracownicy przedsiębiorstw państwowych i sektora publicznego, którzy ukończyli 60 lat. Niektóre kategorie pracowników zatrudnionych w przemyśle lub mieszkających w miastach mogą również liczyć na świadczenia emerytalne.

Emerytury są jednak całkowicie pozbawieni mieszkańcy wsi i osoby pracujące nieoficjalnie, którzy stanowią około 80% ludności pracującej.

Kenijski system emerytalny nie jest kompletny i od dawna wykazuje swoją nieskuteczność. Fundusze dystrybuowane z 3 źródeł obejmują:

• wypłaty z Narodowego Funduszu Zabezpieczeń Społecznych, tworzone przez pracowników i pracodawców;
• wypłaty emerytur dla urzędników państwowych z budżetu kraju;
• indywidualne oszczędności.

Dożycie wieku 55 lat jest niezwykle trudne dla Kenijczyków. Tylko 15% populacji to się udaje, reszta pracowników staje się ofiarami epidemii HIV.

Mimo smutnych statystyk władze dyskutują o podniesieniu poprzeczki do 60 lat.

Niger

Państwowy fundusz emerytalny został utworzony w Nigrze ponad pół wieku temu, a w ostatnich latach władze próbują podnieść świadczenia emerytalne.

Jednak obecnie tylko 3% osób starszych otrzymuje ochronę emerytalną w tym najbiedniejszym kraju na świecie. Zdecydowana większość ludności pracującej jest zatrudniona nielegalnie, co automatycznie pozbawiając ich prawa do oficjalnego zasiłku. Tylko nieliczni przekraczają próg średniej długości życia wynoszący 52 lata i przechodzą na emeryturę w wieku 55 lat.

Ghana

W Ghanie tylko 10% ludności w wieku produkcyjnym oczekuje pomocy społecznej w starszym wieku. Jest podzielona między 2 warstwami, z których jedna reprezentuje interesy prawie wszystkich kategorii sprawnych obywateli, w tym pracowników sektora prywatnego i publicznego, rolników, handlowców i właścicieli małych firm, a druga to płatności dla urzędników, policji i personelu wojskowego.

Tak niski poziom ochrony socjalnej w kraju wynika z dużego udziału szarej strefy i hiperinflacji. Z powodu masowych protestów robotników w 2004 r. władze Ghany przystąpiły do ​​częściowej reformy Narodowego Funduszu, ale działania te wciąż nie są wystarczające.

Botswana

System emerytalny Botswany ma nieco ponad 20 lat i działa nieefektywnie, pomimo faktu, że państwo ma stosunkowo wysoki poziom rozwoju gospodarczego.

Skarb funduszu emerytalnego jest uzupełniany przez państwo wraz z pracodawcami, ale ci ostatni w praktyce ignorują wymagania władz dotyczące płacenia podatku socjalnego dla swoich pracowników. W rezultacie ponad 80% pracowników otrzymuje 220 pul, czyli nieco ponad 20 USD.

Ponadto większość mieszkańców nie osiąga wieku emerytalnego, który jest o sześć miesięcy dłuższy niż średnia długość życia.