Zaledwie dzień po tym, jak Biały Dom obiecał, że szczepionka na koronawirusa będzie dostępna w połowie grudnia, Kongres i Senat nagle przypomnieli sobie o katastrofalnej sytuacji epidemiologicznej. A dokładniej nie chodzi o to, że liczba nowych przypadków choroby rośnie w zatrważającym tempie, ale o to, że doprowadziło to do gwałtownego spowolnienia tempa ożywienia gospodarczego. Zwrócił na to uwagę w szczególności prezes Rezerwy Federalnej Jerome Powell. Następnie, kwestia alokacji środków na wsparcie gospodarki, która nie ruszyłaby z miejsca przez kilka miesięcy, ponownie stała się najważniejszym tematem porządku obrad. Tak więc ponadpartyjna grupa ustawodawców kongresowych i senackich opracowała kompromisowe rozwiązanie o wartości 908 miliardów dolarów. Teoretycznie powinno to poważnie zainspirować inwestorów i rynki, bo okazuje się, że Demokraci i Republikanie próbują znaleźć jakieś wspólne rozwiązanie problemu. Jednak zamiast tego liderzy obu partii w Kongresie lub w Senacie szarpią się między sobą. Demokraci, którzy mają większość w Kongresie, przedstawili swój projekt bodźców gospodarczych o wartości 2,4 biliona dolarów. W odpowiedzi Republikanie, którzy kontrolują Senat, po raz kolejny zaczęli mówić o swoim projekcie, który jest znacznie skromniejszy i będzie kosztował budżet jedynie 333 miliardy dolarów. Pikanteria polega na tym, że program pobudzenia gospodarki musi zostać zatwierdzony zarówno przez Kongres, jak i Senat. A ponieważ obie izby rozpatrują swoje własne programy, żadna z nich nie może uzyskać poparcia zarówno Kongresu, jak i Senatu. W konsekwencji problem nie zostanie rozwiązany, a tempo ożywienia gospodarczego wyraźnie zwolni. Nic więc dziwnego, że po przyjrzeniu się temu całemu domowi wariatów inwestorzy podjęli jedyną słuszną decyzję - zaczęli sprzedawać dolara.
Jednocześnie euro systematycznie spadało w obliczu informacji o sporze między Demokratami a Republikanami w sprawie programu stymulacyjnego. Miało ku temu wystarczający powód. W szczególności ostateczne dane dotyczące wskaźnika aktywności gospodarczej w przetwórstwie przemysłowym spadły z 54,8 do 53,8. Co zresztą okazało się nieco lepsze od wstępnego szacunku, który pokazywał spadek do 53,6. Widać jednak, że dużo ważniejsza jest inflacja, a wstępny szacunek okazał się nieco gorszy od prognoz. Tak więc oczekiwano, że deflacja będzie się utrzymywać, choć zwolni z -0,3% do -0,2%. Okazało się jednak, że tempo spadku cen konsumpcyjnych pozostało niezmienione. I to nie licząc faktu, że deflacja trwa już czwarty miesiąc z rzędu. Wszystko to może zmusić Europejski Bank Centralny do znacznego rozszerzenia programu luzowania ilościowego, który jest zawoalowaną formą luzowania polityki pieniężnej. Prowadzi to nieuchronnie do spadku rentowności inwestycji, zwłaszcza w państwowe papiery dłużne. I to pomimo tego, że dla wielu z nich w Europie od dawna przynoszą ujemne zwroty.
Inflacja (Europa):
Napływ negatywnych danych makroekonomicznych z Europy będzie dziś kontynuowany, gdyż stopa bezrobocia w strefie euro może wzrosnąć z 8,3% do 8,5%. Nawet najbardziej optymistyczne prognozy mówią, że bezrobocie wzrośnie do 8,4%. Sytuacja więc wyraźnie się pogarsza, choć nie aż tak, jak w Stanach Zjednoczonych. W strefie euro nie ma pustych sporów i niekończących się bitew politycznych, a różne programy motywacyjne są przeznaczone dla jednego lub dwóch. Jednak bezrobocie nadal rośnie. Najwyraźniej fundusze przeznaczane są na ważniejsze rzeczy niż na wsparcie rynku pracy, choć nie obejdzie się bez dobrych wiadomości. Tempo spadku cen producentów powinno zwolnic z -2,4% do -2,0%, ale na tle rosnącego bezrobocia jakoś nie wygląda to imponująco.
Stopa bezrobocia (Europa):
To zabawne, ale najwyraźniej wygląda na to, że gospodarka nie potrzebuje żadnego wsparcia finansowego. Zatrudnienie w Stanach Zjednoczonych, gdzie Kongres nadal nie może uzgodnić ostatecznej decyzji, powinno wzrosnąć o 370 tys. W poprzednim miesiącu wzrosło o 365 tys. Najbardziej śmiałe prognozy sugerują, że zatrudnienie może wzrosnąć nawet o 400 tys. Okazuje się, że Europa rozdziela fundusze i rośnie bezrobocie, podczas gdy w Stanach Zjednoczonych wszyscy się kłócą, ale bezrobocie spada. To jakaś groteskowa satyra na temat współczesnych masowych wyobrażeń o tym, jak działa gospodarka. I właśnie te idee są aktywnie promowane przez polityków. Patrząc jednak na dynamikę zatrudnienia w Europie i Stanach Zjednoczonych, pojawia się myśl, że w rzeczywistości ta sama gospodarka działa nieco inaczej. Generalnie powinniśmy dziś zobaczyć lekkie cofnięcie, sądząc po prognozach statystyk makroekonomicznych. Co więcej, właściwie nic nowego się nie wydarzyło wczoraj w Stanach Zjednoczonych. Kolejna wizualna demonstracja politycznego bałaganu, a więc dzisiaj rozgorączkowanie nieco osłabnie i będzie dużo mniej tematów do poruszania.
Zmiana zatrudnienia (Stany Zjednoczone):
Po intensywnym ruchu w górę, para EUR/USD przebiła ważny psychologiczny poziom 1,2000, gdzie na tle inercji kurs zdołał przeskoczyć do 1,2085.
Zmienność jest poza wykresami, po raz pierwszy od początku miesiąca dynamika przekroczyła granicę 150 punktów, co świadczy o dużym zainteresowaniu rynkiem spekulacyjnym.
Bazując na aktualnej lokalizacji notowania, można zauważyć niewielkie spowolnienie w granicach 1,2060/1,2080.
Jeśli chodzi o wykres handlowy w ujęciu ogólnym (okres dzienny), widzimy, że biorąc pod uwagę ostatni skok cen, zaktualizowano lokalny szczyt z 1 września (1,2011).
Można założyć, że ze względu na wysoki stopień wykupienia na rynku może dojść do cofnięcia się w kierunku wcześniej przyjętego poziomu 1,2000.
Z punktu widzenia złożonej analizy wskaźników widzimy, że wskaźniki instrumentów technicznych jednogłośnie sygnalizują kupno, ze względu na szybki ruch bezwładnościowy i wzrost ceny powyżej 1,2000.
