W marcu 2020 r. członkowie Rezerwy Federalnej zorganizowali nadzwyczajne spotkanie, na którym ogłosili, że obniżą podstawową stopę procentową (stopę funduszy federalnych). Rozpoczęli także agresywną rundę luzowania ilościowego, kupując miliardy dolarów papierów wartościowych zabezpieczonych hipoteką (MBS). Następnie Fed natychmiast zaczął kupować obligacje skarbowe o wartości 80 miliardów dolarów i MBS o wartości 40 miliardów dolarów, o łącznej wartości 120 miliardów dolarów miesięcznie bez ograniczeń i terminów.
Proces ten trwał do 3 listopada 2021 r., kiedy Rezerwa Federalna ogłosiła, że zacznie zmniejszać tempo zakupu swoich aktywów, zmniejszając miesięczne zakupy aktywów, które wynosiły 120 miliardów dolarów o 15 miliardów dolarów miesięcznie, dopóki zakupy Rezerwy Federalnej nie zostaną zredukowane do zera do połowy 2022 r. W marcu tego roku Rezerwa Federalna zainicjowała pierwszą podwyżkę stóp procentowych od 2018 r.
W trakcie tego procesu dostosowali maksymalny docelowy poziom zatrudnienia i docelowy przedział inflacji, które teraz wynoszą 2%, skupiając się na maksymalnym zatrudnieniu, umożliwiając wzrost inflacji powyżej ich docelowego poziomu. W 2020 roku inflacja wyniosła 1,4% przy spadku PKB o 3/4%. Wszystko zmieniło się w 2021 r., kiedy inflacja wzrosła do 7% rok do roku.
CPI (wskaźnik cen konsumpcyjnych) wzrósł do 8,5% w marcu 2022 r., co stanowi najwyższy poziom od 40 lat, a PCE, który jest preferowanym wskaźnikiem inflacji stosowanym przez Rezerwę Federalną, wzrósł do 6,6%.
Rezerwa Federalna w tym miesiącu, szybko podnosząc stopę funduszy Fed, spróbuje obniżyć inflację w czerwcu na spotkaniu FOMC.
Nasuwa się pytanie: czy te działania Rezerwy Federalnej będą miały jakikolwiek realny wpływ na inflację? Wcześniej, kiedy inflacja była bardzo wysoka, towarzyszyły jej również stopy procentowe znacznie wyższe, niż docelowa stopa procentowa Rezerwy Federalnej.
W 1979 r. inflacja osiągnęła 13,3%, a Rezerwa Federalna zareagowała podniesieniem stopy procentowej funduszy federalnych do 12%.
W 1980 r. inflacja nieznacznie spadła do 12,5%, a Rezerwa Federalna podniosła stopę funduszy federalnych do 18%.
W 1981 r. inflacja została obniżona do 8,9%, a Rezerwa Federalna obniżyła stopy procentowe do 12%.
I dopiero w 1982 r. recesja zakończyła się, odpowiednio, presja inflacyjna spadła do 3,8%. Niemniej jednak podstawowa stopa procentowa Rezerwy Federalnej była nadal bardzo wysoka i wynosiła 8,5%.
Rezerwa Federalna uważa, że obecna polityka jest zbyt agresywna i nie może doprowadzić do obniżenia stopy inflacji z 6,6% do 2% lub 3%, jak widać w PCE.
Na podstawie danych historycznych podanych powyżej, jest mało prawdopodobne, aby podwyżka stóp procentowych o 3% znacznie obniżyła presję inflacyjną i przywróciła ją do akceptowalnego poziomu docelowego.
Innym powodem, dla którego działania Fed raczej nie doprowadzą do drastycznego spadku stopy inflacji, jest to, że obecna presja inflacyjna jest w dużej mierze spowodowana problemami z łańcuchem dostaw. Obecnie wzrost kosztów energii, żywności i mieszkań jest głównym składnikiem stopy inflacji na poziomie 8,5% (marcowy indeks cen konsumpcyjnych).
Pomimo faktu, że podwyżka stóp doprowadzi do spowolnienia gospodarczego, nie zaspokoi popytu na podstawowe towary, takie jak żywność, energia czy mieszkania.
Rezerwa Federalna pozwoliła, aby presja inflacyjna stała się bardzo silna przed podjęciem jakichkolwiek działań mających na celu ograniczenie jej wzrostu. Biorąc pod uwagę, że działania Rezerwy Federalnej są spóźnione, a polityka pieniężna nie jest tak agresywna jak poprzednie działania Rezerwy Federalnej mające na celu zapobieganie ciągłemu wzrostowi inflacji, wydaje się bardzo mało prawdopodobne, aby ich obecny sposób działania miał jakikolwiek poważny wpływ na presję inflacyjną i gospodarkę.
